Καί το όνομα αυτού...έρως!

Έλα τώρα μην κάνεις σαν παιδί…

Ήξερες κατά βάθος ότι θα σου συμβεί κι αυτό κάποια στιγμή!Το ήθελες, το περίμενες, το αναζητούσες και να τώρα που σου δόθηκε η ευκαιρία να το γνωρίσεις κι από κοντά. Και για τα καλά μάλιστα! Ναι ναι φίλε μου και μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις τι εννοώ!Για εκείνο το φτερωτό άγγελο σου μιλάω για να στο πώ πιο ξεκάθαρα.

Εκείνο που σου χουν περιγράψει διάφοροι φίλοι και γνωστοί για να έχεις μια γενική εικόνα του τι επρόκειτο να συναντήσεις  όταν θα σου συμβεί κι εσύ αντιδρούσες πότε ειρωνικά  και πότε γελούσες τόσο αθώα και  παιδικά με τις  παραστατικές περιγραφές τους σαν να σου διάβαζαν αποσπάσματα αριστοφανικής κωμωδίας που τόσο απολαμβάνεις σε κάθε ευκαιρία!

 Έλα όμως που στην ζωή αυτή ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι και αυτή τη φορά έτυχε να πέσει σε εσένα ο κλήρος.

 Ναι για εκείνο το φτερωτό αγγελάκι σου μιλάω, εκείνο που στέκεσαι απέναντι του σαν υπερόπτης γόης  χαρακτηρίζοντας το άλλοτε χοντρό, άλλοτε ελαφρύ σαν γαλάζιο συννεφάκι κι άλλοτε σαν μια αρρώστια του ανθρώπινου νου!Που ισχυρίζεσαι ότι συμβαίνει μόνο σε τρελούς ρομαντικούς μιας άλλης εποχής .Α! Και στους αργόσχολους .Τί? Δεν έχεις χρόνο για τέτοια? 

Νομίζεις θα σου ζητήσει πίστωση χρόνου?Σε πληροφορώ λοιπόν ότι είναι  λιγότερο διαλλακτικό και κατανοητικό από το σκληρό αφεντικό σου, λιγότερο ελαστικό από το ωράριο της εργασίας σου και Χρειάζεται πολύ  περισσότερη υπομονή για να το διασχίσεις, πιο πολύ και από το καθημερινό πρωινό μποτιλιάρισμα στους δρόμους.

 Έχεις αναστατωθεί. Έχεις αλλάξει και το ξέρεις. Κρύβεσαι από αυτό, από τον εαυτό σου και τους γύρω σου για να μην σε καταλάβουν. Το χεις όμως παντού πάνω σου!Στο σώμα. στο βλέμμα .σε όλη σου τη συμπεριφορά  και την ενέργεια που εκπέμπεις και φαίνεσαι από χιλιόμετρα! Κοίτα τώρα που γελάνε αυτοί μαζί σου!Τι πας να κρύψεις και τι είναι αυτό που σε φοβίζει τόσο πολύ?

Μη το φοβάσαι. Έχει να σου δώσει  τόσα καλά ακόμα κι αν καταλήξει σε ένα άδοξο τέλος. Άντε το πολύ-πολύ να σου αφήσει κανένα κουσουράκι.Μη φοβάσαι σου λέω κανείς δεν πεθαίνει στις μέρες μας από αυτή τη ριμάδα την αρρώστια. Πιο πολλές πιθανότητες έχεις να πας από ανακοπή πάρα από αυτό το καρδιοχτύπι.

Έλα δεν θα χρησιμοποιήσω αλλά επιχειρήματα  για να σε πείσω.Αρκετά προσπάθησα για αυτό και πρέπει να του δώσω λίγο χώρο. Αυτό θα σε πείσει, είμαι σίγουρος. Άκου Η  πόρτα χτυπάει. Δεν θα την ανοίξεις? Αφού ξέρεις ποίος είναι και φόρεσες τα καλά σου για να τον υποδεχθείς!Άκου με και Άνοιξε την πόρτα.

 Τι? Άνοιξες κιόλας?

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ Η ΠΟΛΗ

Το κέντρο της Αθήνας από μικρός το αγαπούσα.

Θυμάμαι ότι έφηβος και αργότερα φοιτητής δεν έλεγα ποτέ όχι στις προτάσεις φίλων και γνωστών μου για μια πολύωρη ή και βιαστική βόλτα για καφέ και ψώνια στο ιστορικό-εμπορικό τρίγωνο της και στο κολωνάκι.
Μερικές φορές δε όταν δεν έβρισκα την κατάλληλη παρέα, ούτε καν την αφορμή για να κατεβώ το όργωνα μόνος. Δεν είχα πρόβλημα. Επινοούσα ένα ασήμαντο -πολλές φορές λόγο- προκειμένου να γίνω παρατηρητής και μέρος ενός συνόλου σε μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις και ετερόκλητα στοιχεία.
Αυτή ήταν άλλωστε και η γοητεία της προσωπικής Μου Έρευνας.

Αμέτρητα καφέ, εστιατόρια, σινεμά, θέατρα, μαγαζιά παντός είδους, πλακόστρωτοι πεζόδρομοι που θύμιζαν παλιές γειτονιές, προσκλήσεις- προκλήσεις και συχνά καινούρια πρόσωπα να πηγαίνουν και να έρχονται θαρρείς και ανακυκλώνονταν καθημερινά.
Φοιτητές, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, οι πρώτοι αλλοδαποί, υπερήλικες που έπαιρναν το λεωφορείο η το τρόλεϊ για να αλλάξουν παραστάσεις και αργόσχολοι.
Πρόσωπα χαμογελαστά ,σκυθρωπά ,ζαλισμένα, ανθρώπινα.
Οι πιο πολλοί βιαστικοί για να πάνε στις δουλειές τους κάποιοι για να μην αργήσουν στο ραντεβού τους άλλοι για να προλάβουν στο λεπτό το λεωφορείο και κάποιοι άλλοι τα μαγαζιά για μια τελευταία και βιαστική αγορά.

Κι εγώ?
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά να περπατώ ανέμελα με μια μποέμ διάθεση λες και βρίσκομαι σε μόνιμες διακοπές μέσα σε μια πολύβουη και αγχωτική πόλη.
Σαν την μύγα μες το γάλα. Σαν ένα νησί μέσα στην πόλη.


Τα τελευταία χρόνια οι επισκέψεις μου στο κέντρο της Αθήνας έχουν αραιώσει αισθητά αλλά κάθε φορά που το επισκέπτομαι το αντιμετωπίζω με την ίδια ακριβώς εφηβική διάθεση,τον ίδιο ενθουσιασμό,την ίδια ματιά.
Αυτή που αρμόζει σε μία τόσο συναρπαστική πόλη γεμάτη μνήμες .
Μνήμες δικές μου, μνήμες δικές σου.
Γιατί όσο κι αν τα πράγματα έχουν αλλάξει γύρω μας τα χαμογελαστά πρόσωπα έχουν λιγοστέψει όσο το γκρίζο έχει θαμπώσει περισσότερο από ποτέ ,το βλέμμα για αυτήν την πόλη εξακολουθεί να είναι το ίδιο γιατί πάντα ανακαλύπτουμε κάτι καινούριο που μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί της..

Αλήθεια αξίζει στον Αττικό ουρανό άλλη συμπεριφορά?