Το κέντρο της Αθήνας από μικρός το αγαπούσα.
Θυμάμαι ότι έφηβος και αργότερα φοιτητής δεν έλεγα ποτέ όχι στις προτάσεις φίλων και γνωστών μου για μια πολύωρη ή και βιαστική βόλτα για καφέ και ψώνια στο ιστορικό-εμπορικό τρίγωνο της και στο κολωνάκι.
Μερικές φορές δε όταν δεν έβρισκα την κατάλληλη παρέα, ούτε καν την αφορμή για να κατεβώ το όργωνα μόνος. Δεν είχα πρόβλημα. Επινοούσα ένα ασήμαντο -πολλές φορές λόγο- προκειμένου να γίνω παρατηρητής και μέρος ενός συνόλου σε μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις και ετερόκλητα στοιχεία.
Αυτή ήταν άλλωστε και η γοητεία της προσωπικής Μου Έρευνας.
Αμέτρητα καφέ, εστιατόρια, σινεμά, θέατρα, μαγαζιά παντός είδους, πλακόστρωτοι πεζόδρομοι που θύμιζαν παλιές γειτονιές, προσκλήσεις- προκλήσεις και συχνά καινούρια πρόσωπα να πηγαίνουν και να έρχονται θαρρείς και ανακυκλώνονταν καθημερινά.
Φοιτητές, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, οι πρώτοι αλλοδαποί, υπερήλικες που έπαιρναν το λεωφορείο η το τρόλεϊ για να αλλάξουν παραστάσεις και αργόσχολοι.
Πρόσωπα χαμογελαστά ,σκυθρωπά ,ζαλισμένα, ανθρώπινα.
Οι πιο πολλοί βιαστικοί για να πάνε στις δουλειές τους κάποιοι για να μην αργήσουν στο ραντεβού τους άλλοι για να προλάβουν στο λεπτό το λεωφορείο και κάποιοι άλλοι τα μαγαζιά για μια τελευταία και βιαστική αγορά.
Κι εγώ?
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά να περπατώ ανέμελα με μια μποέμ διάθεση λες και βρίσκομαι σε μόνιμες διακοπές μέσα σε μια πολύβουη και αγχωτική πόλη.
Σαν την μύγα μες το γάλα. Σαν ένα νησί μέσα στην πόλη.
Τα τελευταία χρόνια οι επισκέψεις μου στο κέντρο της Αθήνας έχουν αραιώσει αισθητά αλλά κάθε φορά που το επισκέπτομαι το αντιμετωπίζω με την ίδια ακριβώς εφηβική διάθεση,τον ίδιο ενθουσιασμό,την ίδια ματιά.
Αυτή που αρμόζει σε μία τόσο συναρπαστική πόλη γεμάτη μνήμες .
Μνήμες δικές μου, μνήμες δικές σου.
Γιατί όσο κι αν τα πράγματα έχουν αλλάξει γύρω μας τα χαμογελαστά πρόσωπα έχουν λιγοστέψει όσο το γκρίζο έχει θαμπώσει περισσότερο από ποτέ ,το βλέμμα για αυτήν την πόλη εξακολουθεί να είναι το ίδιο γιατί πάντα ανακαλύπτουμε κάτι καινούριο που μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί της..
Αλήθεια αξίζει στον Αττικό ουρανό άλλη συμπεριφορά?
Μερικές φορές δε όταν δεν έβρισκα την κατάλληλη παρέα, ούτε καν την αφορμή για να κατεβώ το όργωνα μόνος. Δεν είχα πρόβλημα. Επινοούσα ένα ασήμαντο -πολλές φορές λόγο- προκειμένου να γίνω παρατηρητής και μέρος ενός συνόλου σε μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις και ετερόκλητα στοιχεία.
Αυτή ήταν άλλωστε και η γοητεία της προσωπικής Μου Έρευνας.
Αμέτρητα καφέ, εστιατόρια, σινεμά, θέατρα, μαγαζιά παντός είδους, πλακόστρωτοι πεζόδρομοι που θύμιζαν παλιές γειτονιές, προσκλήσεις- προκλήσεις και συχνά καινούρια πρόσωπα να πηγαίνουν και να έρχονται θαρρείς και ανακυκλώνονταν καθημερινά.
Φοιτητές, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, οι πρώτοι αλλοδαποί, υπερήλικες που έπαιρναν το λεωφορείο η το τρόλεϊ για να αλλάξουν παραστάσεις και αργόσχολοι.
Πρόσωπα χαμογελαστά ,σκυθρωπά ,ζαλισμένα, ανθρώπινα.
Οι πιο πολλοί βιαστικοί για να πάνε στις δουλειές τους κάποιοι για να μην αργήσουν στο ραντεβού τους άλλοι για να προλάβουν στο λεπτό το λεωφορείο και κάποιοι άλλοι τα μαγαζιά για μια τελευταία και βιαστική αγορά.
Κι εγώ?
Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά να περπατώ ανέμελα με μια μποέμ διάθεση λες και βρίσκομαι σε μόνιμες διακοπές μέσα σε μια πολύβουη και αγχωτική πόλη.
Σαν την μύγα μες το γάλα. Σαν ένα νησί μέσα στην πόλη.
Τα τελευταία χρόνια οι επισκέψεις μου στο κέντρο της Αθήνας έχουν αραιώσει αισθητά αλλά κάθε φορά που το επισκέπτομαι το αντιμετωπίζω με την ίδια ακριβώς εφηβική διάθεση,τον ίδιο ενθουσιασμό,την ίδια ματιά.
Αυτή που αρμόζει σε μία τόσο συναρπαστική πόλη γεμάτη μνήμες .
Μνήμες δικές μου, μνήμες δικές σου.
Γιατί όσο κι αν τα πράγματα έχουν αλλάξει γύρω μας τα χαμογελαστά πρόσωπα έχουν λιγοστέψει όσο το γκρίζο έχει θαμπώσει περισσότερο από ποτέ ,το βλέμμα για αυτήν την πόλη εξακολουθεί να είναι το ίδιο γιατί πάντα ανακαλύπτουμε κάτι καινούριο που μας αναγκάζει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί της..
Αλήθεια αξίζει στον Αττικό ουρανό άλλη συμπεριφορά?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου